સાંજ

       

    મારા માટે સાંજ એટલે હજીય તું જ છે.. આપણે છેલ્લી વાર અહીં બેઠા ત્યારે સાંજ જ તો હતી.. એ દિવસ બાદ, મારા માટે તો નવી સવાર ક્યારેય થઈ જ નથી.

    આજેય દરરોજ સાંજે આ જ વડના ઝાડ નીચે 5 મિનિટ માટેય બેસીને હું તારી યાદો વાગોળું છું..

    તને પણ યાદ હશે જ ને.. આ વડના ઝાડ નીચે ક્યારેક આપણે કલાકો બેસી રહેતા... ક્યારેક શૂન ચોકડીની રમત રમતા.. તો ક્યારેક સમાજની રૂઢિઓની ઉંડી ચર્ચાઓ કરતા... આ જ ચર્ચાઓ બાદ એક દિવસ તો તે મને કહેલું ને.. કે યુ આર ધ બેસ્ટ પર્સન ટુ ગેટ મેરિડ... મને આજેય તારા અવાજમાં એ વાક્ય સંભળાયા કરે છે...

    ખેર, ફરિયાદ નથી કરવી.. આજે ફરી આ હું એ જ ઝાડ નીચે બેસીને લખી રહ્યો છું... અહીંની વડવાઈ જાણે મને અડીને તારા સ્પર્શની યાદ આપી રહી છે..  મકોડાનો ચટકા.. મને તારી મસ્તીભરી ચૂંટલીઓ યાદ કરાવી રહ્યા છે... અને પાંદડાના ખખડવામાં તારું એ ખુલ્લુ હાસ્ય કાનમાં ગૂંજી રહ્યું છે..

    સાચું કહું?... ભલે તું નથી... પણ હજીય અહીંની હવામાં તારી સુગંધ છે... તારું નામ યાદ કરતા જ આવતી હવાની લહેરખી મારા ચહેરા પર એક શરમાળ સ્માઈલ લઈ આવે છે... જ્યારે જ્યારે અહીં બેસું છું, ત્યારે મને લાગતું જ નથી કે તું નથી.

    કાશ... જો એ દિવસે મેં તારુ કહેલું માનીને કાર ધીમે ચલાવી હોત... તો આજે પણ આ ઝાડ નીચે આપણે બંને સાથે બેઠા હોત....